Ενημέρωση για την πορεία του επιδόματος των 176 €

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ 176 Ε
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Α. Με Νόμο του 2002 και συγκεκριμένα με τη διάταξη του άρθρου 14 ν. 30126/2002, ορίστηκε ότι «Με κοινές αποφάσεις των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών, Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και του κατά περίπτωση αρμοδίου Υπουργού, ρυθμίζονται τα θέματα των συλλογικών συμφωνιών που συνάπτονται κατ΄ εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 13 του Ν. 2738/1999 (ΦΕΚ 180 Α) και αφορούν θέματα μισθών και αμοιβών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που υπεγράφησαν το 2001……», με όμοιες δε αποφάσεις δόθηκε η δυνατότητα, οι ρυθμίσεις της προηγούμενης παραγράφου να επεκταθούν, εν όλω ή εν μέρει, και στο λοιπό προσωπικό του Δημοσίου, των οργανισμών τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.) και λοιπών νομικών προσώπων Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.), που δεν συμμετείχε στη σύναψη των συλλογικών συμφωνιών του άρθρου 13 του Ν. 2738/1999 και μέχρι του ποσού των εκατόν εβδομήντα έξι (176) ευρώ. Ορίστηκε μάλιστα ότι «οι διατάξεις του άρθρου αυτού ισχύουν από 1.1.2002.»
Κατ’ εφαρμογή των παραπάνω διατάξεων εκδόθηκαν πάμπολλες κοινές υπουργικές αποφάσεις, με τις οποίες χορηγήθηκε η ανωτέρω χρηματική παροχή του άρθρου 14 του Ν. 3016/2002, ύψους 176 € σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες Δημοσίων Υπαλλήλων, υπαλλήλων ΟΤΑ και υπαλλήλων ΝΠΔΔ, εξαιρουμένων όμως - εντελώς αδικαιολόγητα - των μονίμων εκπαιδευτικών Δημόσιας Εκπαίδευσης. Παρ’ όλα αυτά, από τον Ιούλιο 2003 άρχισε να γίνεται παρακράτηση από το μισθό των εκπαιδευτικών επί της ειδικής παροχής των 176 ευρώ, 6,67% για ασφαλιστική εισφορά και 4% υπέρ του ΜΤΠΥ, και μάλιστα αναδρομικά από την 1 Ιανουαρίου 2003. Μια παράνομη παρακράτηση την οποία η ΟΛΜΕ κατήγγειλε με το υπ αρ. 553/16.1.2004 έγγραφό της.
Στη συνέχεια, σε εφαρμογή της παρ. 1 του άρθρου 28 του ν. 3205/2003 (Α΄ 297/23.12.2003) καταργήθηκε το άρθρο 14 του ν. 3016/2002, με έναρξη της κατάργησης, την 1.1.2004 και μαζί καταργήθηκαν και όλες οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις που εκδόθηκαν κατ΄ εξουσιοδότηση του νόμου αυτού. Ορίστηκε όμως ότι, σε περίπτωση που από τις ρυθμίσεις του νόμου αυτού προκύπτουν συνολικές μηνιαίες αποδοχές μικρότερες από αυτές που έπαιρναν οι δικαιούχοι κατά την 31.12.2003, η τυχόν διαφορά διατηρείται ως προσωπική διαφορά μέχρι την κάλυψή της από οποιαδήποτε αύξηση των νέων αποδοχών (εξαιρουμένων των τακτικών επιδομάτων).
Εκτός τούτου, με τη διάταξη του ίδιου Νόμου 3205/2003 η ειδική παροχή των 176 ευρώ από τον Ιανουάριο του 2004 και εντεύθεν δεν καταβάλλεται στους υπαλλήλους ως χωριστή μισθολογική παροχή, αλλά έχει ενταχθεί στο ποσό του μισθολογικού κλιμακίου του υπαλλήλου.
Β. Η καταβολή της ειδικής παροχής των 176 ευρώ και στους Εκπαιδευτικούς Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ήταν έκτοτε πάγιο αίτημα της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, ενταγμένο στα αιτήματα αιχμής των απεργιακών και κάθε άλλης μορφής κινητοποιήσεών της , ενώ με ρητή προεκλογική δέσμευση της η σημερινή κυβέρνηση της χώρας είχε υποσχεθεί την πλήρη ικανοποίηση του αιτήματος των εκπαιδευτικών, για την πλήρωση του οποίου ως αξιωματική αντιπολίτευση είχε καταθέσει και σχετική τροπολογία- για τους «άπιστους Θωμάδες» επισυνάπτουμε και σχετική δήλωση του βουλευτή τότε και νυν υφυπουργού Παιδείας κ. Ταλιαδούρου.
Για τους παραπάνω λόγους και εν όψει του κινδύνου παραγραφής του δικαιώματος των εκπαιδευτικών, η Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την ΕΛΜΕ Χαλκιιδκής κίνησαν, επικουρικά και ενισχυτικά προς τη συνδικαλιστική διεκδίκηση, και τη δικαστική διεκδίκηση της ειδικής παροχής των 176 ευρώ. Είχε προηγηθεί στις 6.5.2005 η κατάθεση της πρώτης αγωγής έντεκα καθηγητών από τη Θεσσαλονίκη. Από το τέλος δε του 2005 και μετά μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών άσκησε ομόδικες αγωγές, ενώ στη συνέχεια και μέχρι και το Δεκέμβριο του 2008, ανά διετία, με υπόδειξη των ΕΛΜΕ, επαναλάμβαναν το ίδιο αίτημά τους προς το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους για τις διετίες που μεσολαβούσαν, ώστε κάθε φορά και για κάθε παρελθούσα διετία να αποτρέπεται ο κίνδυνος παραγραφής της αντίστοιχης απαίτησής τους.
Γ. Το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης με την 820/2007 πρώτη σχετική απόφασή του, έκανε δεκτή την ομόδικη αγωγή 53 καθηγητών-μελών της Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης , η οποία υποχρέωνε το Δημόσιο να καταβάλει στον καθένα απ΄ αυτούς για το επίδικο διάστημα από 1.1.2002 έως και 30.10.2005 το ποσό των 7. 568 ευρώ με τους νόμιμους τόκους. Το ίδιο διέταξε και η 822/2007 απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου για άλλους 48 εκπαιδευτικούς, επίσης της Γ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, όπως και η απόφαση που έκανε δεκτή την αγωγή των 11 πρώτων εκπαιδευτικών, η συζήτηση των οποίων εκκρεμεί ήδη σε δεύτερο βαθμό στο Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης.

Δ. Το Ελληνικό Δημόσιο άσκησε έφεση κατά της ως άνω 820/2007 απόφασης, την οποία όμως το Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης απέρριψε με την 1132/2008 απόφασή του και έκανε τελεσίδικα δεκτή την 1315/21.11.2005 ομαδική αγωγή των 53 εκπαιδευτικών-μελών της Γ΄ ΕΛΜΕ-Θ.
Συγκεκριμένα η 1132/2008 απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης:
1) έκρινε τελεσίδικα ότι η μη καταβολή της ειδικής μηνιαίας παροχή των 176 ευρώ - που έχει γενικό χαρακτήρα προσαύξησης του μισθού - σε ορισμένες κατηγορίες Δημοσίων Υπαλλήλων, μεταξύ των οποίων και οι εκπαιδευτικοί Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ συντρέχουν οι προϋποθέσεις χορήγησής της, συνιστά άνιση, αδικαιολόγητη μεταχείριση εις βάρος τους, που πρέπει να αποκατασταθεί με την καταβολή και σε αυτούς της ειδικής μηνιαίας παροχής από 1-1-2002, οπότε άρχισε η χορήγησή της στις άλλες πολυπληθείς κατηγορίες Δημοσίων Υπαλλήλων, και μάλιστα με το νόμιμο τόκο με βάση το εκάστοτε ισχύον επιτόκιο υπερημερίας.
2) απέρριψε το επιχείρημα του Δημοσίου ότι νομίμως δεν καταβλήθηκε στους εκπαιδευτικούς Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης η ένδικη παροχή, δεδομένου ότι αυτοί λαμβάνουν το Επίδομα Εξωδιδακτικής Απασχόλησης, γιατί, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, το επίδομα αυτό είναι αμέσως συναρτώμενο προς το είδος και τις συνθήκες της παρεχόμενης εργασίας των εκπαιδευτικών, σε αντίθεση με την ειδική μηνιαία παροχή των 176 ευρώ, η οποία απονέμεται συλλήβδην σε όλους τους υπαλλήλους, χωρίς να γίνεται διάκριση σε χαμηλόμισθους και μη.
3) απέρριψε τον ισχυρισμό του Δημοσίου ότι το δικαίωμα των υπαλλήλων να διεκδικήσουν αναδρομικά ποσά λόγω καθυστερούμενων αποδοχών ή άλλων απολαβών υπόκειται στη βραχυπρόθεσμη παραγραφή των δύο ετών, ως αντικείμενη τόσο στο άρθρο 4 παρ.1 του Συντάγματος, όσο και στο άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεδομένου ότι περιορίζει τα περιουσιακά δικαιώματα ειδικά των υπαλλήλων του Δημοσίου, χωρίς αυτό να δικαιολογείται από λόγους δημόσιας ωφελείας.
4) επιδίκασε το αιτούμενο ποσό των 7.568 ευρώ για τον καθένα από τους ενάγοντες, συν τους νόμιμους τόκους, βάσει του ισχύοντος τόκου υπερημερίας κατά το χρόνο πληρωμής του και όχι με τόκο 6%, όπως το Δημόσιο ισχυρίστηκε ότι ισχύει .
Το Ελληνικό Δημόσιο, αντί να εφαρμόσει την τελεσίδικη αυτή δικαστική απόφαση, κατέθεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση για την αναίρεσή της - η οποία ορίστηκε να εκδικαστεί στις 21/9/09 - και ζητεί την εξαφάνιση της προσβαλλόμενης απόφασης και την εν τέλει απόρριψη της από 9.11.2005 κρινόμενης αγωγής των εκπαιδευτικών, προβάλλοντας τα ίδια πάντα σαθρά επιχειρήματα και αντιρρήσεις κατά των αιτημάτων της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Ε. Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο με την 9/2009 απόφασή του, αποφάνθηκε ότι το νομοθετικό διάταγμα 496/1974 που προβλέπει ότι η παραγραφή των οικονομικών αξιώσεων για καθυστερούμενες αποδοχές ή αποζημιώσεις, λόγω «αδικαιολόγητου πλουτισμού» των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ), είναι διετής και δεν παραβιάζει ούτε το Σύνταγμα της χώρας αλλά ούτε και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αποφάνθηκε επίσης ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη συνταγματική αρχή της ισότητας, παρά το γεγονός ότι το Δημόσιο συνεχίζει να διεκδικεί τις απαιτήσεις του έναντι των πολιτών σε βάθος πενταετίας. Και όλα αυτά βέβαια όταν η με την 1/2005 απόφαση Ειδικού Δικαστηρίου του Αρθρου 88 παρ. 2 Σ (Μισθοδικείο) δέχτηκε την πενταετία ως χρόνο παραγραφής των αξιώσεων των δικαστικών λειτουργών.
Ωστόσο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με μεταγενέστερη του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου απόφασή του στις 25-6-2009, αποδέχθηκε την πενταετή παραγραφή των απαιτήσεων των υπαλλήλων. Έκρινε ότι η διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 90 του ν. 2362/1995 προσκρούει στο Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης και άρα η παραγραφή των απαιτήσεων των Δημοσίων Υπαλλήλων που αφορούν σε μισθούς και κάθε άλλου είδους περιοδικές απολαβές ή αποζημιώσεις είναι πενταετής.

Η συνέχεια της εκδίκασης τη υπόθεσης θα γίνει στο ΣτΕ στις 21/9/09

πηγή: ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΚΙΝΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ «Δ.ΓΛΗΝΟΣ»